İltihap Kemiği Eritir Mi? Bir Yalnızlık Hikâyesi
Hayatımda İlk Kez Gerçekten Kırıldım
Bir sabah, Kayseri’nin erken saatlerinde, bulutlar yer yer aralanmışken, elime sıcak bir çay aldım. Her şeyin normal olduğu bir sabah gibi hissetmiştim, ama içinde bulunduğum durumu düşündükçe, içimi garip bir soğukluk kaplamıştı. Günlüklerimi karıştırırken, bir yandan da bu soruyu kafamda yankı yapar gibi düşündüm: İltihap kemiği eritir mi?
Belki de vücudumuzda yarattığı zararın dışa yansıması, bir şekilde içsel acımızla bağlantılıydı. Bunu ilk kez o sabah anlamıştım. O an, ruhumun kemiklerine işleyen bir ağrı hissettim. Ama kemiklerim değil, içimdeki bir başka şey kırılmak üzereydi.
Acının Farkına Varış
Birkaç yıl önce, kaybettiğim bir dostum vardı. Bizim ilişkimiz, sanki zamanla birleşen iki farklı dünyadan çıkmıştı. O, bana her şeyin güzel olduğunu, her düşüşün ardından bir kalkış olacağını söylerdi. Ama sonrasında hayatımıza bir şeyler girdi. O şey, şüphesiz zamanın getirdiği hastalıklar ve kayıplarla birlikte büyüyen bir iltihaptı.
Kayseri’nin gürültülü caddelerinde yürürken, sokak lambalarının sararmış ışıkları altında, bir gün aniden vücudumda bir şeyin eksik olduğunu hissettim. O bir şey, ruhumun içindeki iltihap gibiydi. İlk defa, vücudumda gözle görülür bir değişim değil, ama daha derin, daha ince bir yarayı fark ettim. Kemiklerim değil ama duygularım eriyordu. Belki de bunun adı iltihaptı.
Ruhumun Kemiğini Eryen Bir İltiap
Bir akşam, eski bir dostumla buluştuk. Yanımda yürürken birden şunu fark ettim: Eskiden birbirimize anlattığımız o derin, anlamlı sohbetler yoktu. Gözlerinde kaybolan bir şey vardı. Neşesi solmuş, ruhu yorgundu. O andan sonra fark ettim ki, hayatımda bir şeyler eksikti. O eksik olan şey, bir zamanlar parlayan neşemiz ve içimizdeki samimiyetti. İlginçtir, bu eksiklik ruhumda bir iltihaba dönüştü.
O günden sonra, her geçen gün bir parçam eksildi. İltihap, kemiği erittiği gibi, zamanla duygularımı ve zihnimi yavaşça tüketiyordu. Kayseri’nin dağları bir gün beni de sarmalayacak gibi hissettirdi. O dağlar gibi büyümek yerine, ben içinde kaybolan bir çocuğa dönüştüm. Bu kadar uzun süredir kırılmamışken, bir bakışla, bir sözle içimdeki kırıkları gördüm.
İltihap, Gerçekten Kemiği Eriyor Mu?
İltihap kemiği eritir mi, gerçekten de bir soru olmuştu kafamda. Ama belki de bu sorunun cevabı, hem fiziksel hem de ruhsal dünyada anlam buluyordu. Eğer iltihap vücudumuzda kemiklerimize kadar ulaşabiliyorsa, o zaman bu aynı zamanda içsel bir şeyin erimesine de yol açıyordu.
İltihap, sadece bir hastalık değildi; bir şekilde, insanın kendi içindeki kırıklarını fark etmesine sebep oluyordu. İltihap, sadece vücutta değil, duygularda da birer yara açıyordu. Her gün daha da büyüyen bir boşluk vardı, bir eksiklik… Belki de bu iltihabın derinleşmesi, zamanla kaybettiğimiz duygularla daha fazla ilişkiliydi. Ama sonra bir gün, o boşluğun tam ortasında, içimde bir umut ışığı belirdi.
Umut, En Derin Acıların Sonunda Doğar
Kayseri’nin akşam rüzgârı, dağlardan gelen soğuk havayla birleşmişti. O an fark ettim ki, kırıklarımı tekrar onarmak ve o iltihabı iyileştirmek, bana bağlıydı. Belki de kemiklerim gerçekten erimişti ama yavaşça yeniden birleşen bir şey vardı: Umut.
İltihap, kemiği eritse de, insan bir şekilde iyileşebiliyordu. Bunu anlamak, belki de kendimi en çok kandırdığım anı keşfetmekti. Ama sonra, bir gülümseme, bir iyilik, ve belki de bir affediş… Her şeyin en güzel kısmıydı.
Kemiklerim, içimdeki acı erirken bir gün yeniden güçlendi. O günden sonra Kayseri’nin sokaklarında yürürken, hiç olmadığı kadar hafif hissettim. Gecenin karanlığında, o ilk sabah içimde hissettiğim soğuk, bir sıcağa dönüştü. Yavaşça, ama kesinlikle.
—
Not: Eğer siz de yaşamınızda içsel bir acı hissediyorsanız, unutmayın ki iltihap yalnızca bir başlangıçtır. Her şeyin başlangıcında bir kırılma olabilir, ama sonunda iyileşen, yeniden güçlenen bir ruh da var.